تاریخچه مهر سازی
اولین شکل مهر زنی: مهر و موم مومی
قدیمی ترین استفاده از ابزاری شبیه مهر، برنامه ای است که معمولاً از جوهر استفاده نمی کرد: مهر و موم. امروزه مهرها معمولاً در موم – بیشتر برای اهداف تزئینی استفاده می شوند، اما برای هزاران سال برای تأیید صحت محصولات، مکاتبات و اسناد رسمی بسیار مهم بودند. استفاده از مهرها در عهد عتیق کتاب مقدس ذکر شده است، و باستان شناسان نمونه های باقی مانده ای از مهرهای فشرده شده در خاک رس پیدا کرده اند که حتی به بین النهرین باستان (یعنی 5000 تا 3500 قبل از میلاد) باز می گردد. این مهرها از موادی مانند سنگ یا استخوان تراشیده شده بودند. برخی از نمونه‌های باقی‌مانده مانند لوله‌های بلند با سوراخ‌هایی در مرکز هستند، احتمالاً به این دلیل که می‌توان آنها را پوشید.
مهر مومی که امروزه آن را برای مصارف تزئینی می شناسیم، در قرون وسطی (500 تا 1000 میلادی) برای مهر و موم اسناد رسمی دولتی شروع به استفاده شد. ادوارد اولین پادشاه انگلیسی است که از مهر رسمی استفاده کرده است و پس از آن “مهر بزرگ قلمرو” قدرت زیادی داشت. این امر به قدری در توانایی پادشاهی برای عملکرد ضروری بود که افسانه معتقد است که شاه جیمز دوم، به عنوان آخرین اقدام نافرمانی قبل از فرار پس از تهاجم انگلستان توسط ویلیام و مری (برای گرفتن تاج و تخت) در سال 1688، مهر را در رودخانه انداخت. تیمز برای فلج کردن توانایی مهاجمان برای اداره کشور
حلقه‌های علامت، که به افراد اجازه می‌دادند مهر و موم را به‌عنوان جواهرات روی دستان او ببندند، در قرون وسطی با رایج‌تر شدن، مهر و موم کردن با موم، محبوبیت بیشتری پیدا کردند. عبارت «حلقه من را ببوس» کنایه از عمل وفاداری به یک شخصیت بلندپایه از طریق زانو زدن و بوسیدن حلقه مهر اوست. مشهورترین حلقه امضایی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد «حلقه ماهیگیر» است که قطعه مهمی از مراسم تشریفاتی پاپ است. در سنتی که حداقل از قرن سیزدهم مرسوم بوده است، برای هر پاپ جدید حلقه جدیدی ساخته می شود که نام او را همراه با تصویر سنتی سنت پیتر به عنوان یک ماهیگیر در خود دارد. از نظر تاریخی، حلقه قدیمی پس از مرگ پاپ که متعلق به آن بود، به طور تشریفاتی با چکش از بین رفت، اما اخیراً حلقه قدیمی به جای تخریب کامل، با خراش هایی آسیب دیده است.
استفاده از مهرهای مومی در زندگی روزمره به دلیل دو چیز امروزی که ما اغلب آنها را بدیهی می‌دانیم تا حد زیادی منسوخ شد: سواد گسترده و پاکت‌های صمغی. با امضاهایی که جایگزین مهر به عنوان نشانه ای از اصالت برای اسناد روزمره می شوند و پاکت های صمغ دار که امنیت را در برابر خواندن یا دستکاری محتویات ایجاد می کنند، مهر و موم به کاربردهای تشریفاتی و تزئینی محدود شده است. امروزه، زمانی که مهرها برای مقاصد رسمی (مانند دفاتر اسناد رسمی یا اسناد رسمی مانند شناسنامه یا گذرنامه) استفاده می شود، معمولاً یا با جوهر یا مهر برجسته هستند. مهرهای مومی که امروزه دیده می شوند بیشتر برای اهداف رسمی و تزئینی مانند دعوت نامه های مجلل عروسی استفاده می شوند. شما می توانید در مورد نحوه استفاده از مهر و موم های مومی در اینجا و مکان های دیگری که آنها را در تاریخ می یابیم اینجا بیشتر بیاموزید
چاپ های چوبی
وقتی صحبت از چیزی می شود که ما امروز آن را به عنوان مهر زنی می شناسیم، اولین نمونه های باقی مانده از آسیا – و مدت ها قبل از اختراع ماشین چاپ و تایپ متحرک در اروپا است. این ابزارهای باستانی بخشی از فرآیندی به نام چاپ چوبی بودند و بسیار شبیه نسخه های چوبی تمبرهای لاستیکی مدرن هستند. یک صنعتگر تصویری را روی سطح یک بلوک چوبی حک می‌کند، که سپس جوهری می‌شود و روی پارچه یا کاغذ اعمال می‌شود تا تصویر ایجاد کند.برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
در آسیا، چاپ روی چوب به طور گسترده برای ایجاد پارچه و کتاب استفاده می شد. نمونه های اولیه چاپ چوبی چند رنگ روی ابریشم را می توان تا سال 220 بعد از میلاد در چین مشاهده کرد. اگرچه نوع متحرک در آن زمان در آسیا شناخته شده بود، اما به کار بردن این تکنیک در زبان چینی که شامل هزاران کاراکتر است آسان نبود. در عوض، کل صفحات متن به عنوان راهی برای چاپ کتاب تولید شد. قدیمی ترین کتاب چاپ شده کامل چوبی شناخته شده، الماس سوترا، طومار بودایی است که در چین یافت شده و به سال 868 پس از میلاد برمی گردد و اکنون در کتابخانه بریتانیا نگهداری می شود. الماس سوترا با چاپ روی چوب بر روی هفت قطعه مختلف ساخته شد که سپس با هم ترکیب شدند تا طومار کامل پنج متری را ایجاد کنند. چاپ روی چوب فرآیند مشابهی است که به طور همزمان در اروپا توسعه یافته است. تا اواسط قرن شانزدهم از فرآیند حکاکی روی چوب بیشتر برای ایجاد تصاویر، از جمله تصویرسازی برای نسخه های اولیه کتاب استفاده می شد. یکی دیگر از کاربردهای محبوب چاپ روی چوب، تولید کارت های بازی بود. اگرچه در اروپا، مانند آسیا، این امر رایج نبود، اما در اواخر دهه 1400، پس از اختراع چاپخانه گوتنبرگ، برخی از کتاب‌های کوتاه با چاپ روی چوب چاپ شدند. دستگاه چاپ گوتنبرگ که توسط یوهان گوتنبرگ اختراع شد، با اختراع مجدد دستگاه پرس شراب ساخته شد! به همین دلیل، اکنون می‌توان کتاب‌ها را بسیار راحت‌تر از روش‌های شرقی که قبلاً مورد استفاده قرار می‌گرفت، چاپ کرد، که توسط غرب پذیرفته نشد. این کتاب ها که کتاب های بلوکی نامیده می شدند، بیشتر عناوین مذهبی بودند. اولین کتابی که در غرب (توسط گوتنبرگ) چاپ شد، کتاب مقدس در سال 1454 بود. مورخان معتقدند که کتاب‌های بلوکی در آن دوره به‌عنوان جایگزین مقرون به صرفه‌تری برای کتاب‌های چاپی چاپ شده، که مانند هر فناوری جدید، بسیار گران بودند، پدید آمدند. . چندین هنرمند مشهور در طول قرن های 15 تا 19 در اروپا کار می کردند و به چاپ روی چوب می پرداختند. شاید معروف ترین این چاپ ها متعلق به آلبرشت دورر، هنرمند آلمانی دوره رنسانس باشد. چاپ های روی چوب با تم مذهبی دورر که در اوایل دهه 1500 خلق شده اند، امروزه در مجموعه موزه های سراسر جهان یافت می شوند. دیگر هنرمندانی که با روش چاپ روی چوب آزمایش کردند، نقاشان معروفی مانند هانس هولبین، ادوارد مونک و پل گوگین هستند.
در حالی که هنرمندان در اروپا به چاپ روی چوب مشغول بودند، این عمل در ژاپن به یک شکل هنری بزرگ تبدیل شد. حکاکی‌های چوبی (یا بلوک‌های چوبی) بخش مهم و فراوانی از سبک محبوب هنر Ukiyo-e شد که اکنون برای طبقه در حال رشد بازرگان کشور قابل دسترسی بود. این هنر Ukiyo-e، به ویژه حکاکی‌های چوبی، از اواخر قرن نوزدهم وارد غرب شد. تأثیر آن مضامین ژاپنی را در آثار بسیاری از نقاشان رمانتیک، امپرسیونیست، و پست امپرسیونیست (قرن 19 – اوایل قرن 20) القا کرد و باعث علاقه مجدد به چاپ روی چوب (که کمرنگ شده بود) در غرب شد.
تاریخچه مهر جوهری
همراه با اختراع بلوک، برای چاپ، یک اختراع مهم، تکامل مهر زنی را به صورتی که امروزه می شناسیم ممکن کرد – و آن جوهر است که به طور خاص برای چاپ و مهر زنی در نظر گرفته شده است. هنگامی که دستگاه چاپ گوتنبرگ اختراع شد (1450)، کتاب ها با جوهر روغنی چاپ می شدند – که لغزنده بود و به سرعت خشک نمی شد. این جوهرهای اصلی با روغن بذر کتان ساخته شده و به راحتی به سطوح فلزی پرس می چسبند تا چاپی تمیز ایجاد کنند. ایجاد این جوهرها به دلیل ماهیت روغن فرآیندی طولانی بود. پس از ایجاد، جوهر باید حداقل یک سال بماند تا هر گونه مواد چسبنده درون آن بنشیند و در جوهر روغنی شناور نشود. به دلیل زمان خشک شدن ضعیف روغن، ممکن است لیتارژ (مونوکسید سرب، که اغلب در لعاب های سرامیکی استفاده می شود) برای کمک به سرعت بخشیدن به این فرآیند اضافه شده باشد. با گذشت زمان، روغن های گیاهی دیگر به صورت آزمایشی و مورد استفاده قرار گرفتند. با استفاده از گرما و روغن های گیاهی غنی از اسیدهای چرب، زمان خشک شدن نیز کوتاه شد. در قرن نوزدهم، افزودن تقطیر نفتی (یک حلال) زمان خشک شدن را حتی بیشتر کوتاه کرد. این کشف در اختراع جوهرهای چاپ رنگی بسیار مهم بود. به دلیل استفاده بیش از حد از تقطیر نفتی در جوهرسازی، در خلال کمبود نفت در دهه 1970، راهی جدید برای ایجاد جوهر جستجو شد که منجر به ایجاد جوهرهای مبتنی بر آب و رنگدانه شد.
پدهای جوهر، که در قالب‌هایی همراه با پدهای از پیش جوهر شده که جوهر را خیس می‌کردند و نگه می‌داشتند عرضه می‌شدند، برخلاف پدهای جوهر امروزی، می‌توان زودتر از اوایل قرن بیستم خریداری کرد. یکی دیگر از گزینه‌های رایج که در مهر زنی تجاری استفاده می‌شود، مخلوط کردن جوهر با یک بطری غلیظ رنگدانه و یک بطری جداگانه از حلال بود.
تاریخچه مهر لاستیکی
رشد استفاده از مهر لاستیکی هماهنگ اس با اختراع لاستیک و پیشرفت آن، زیرا یکی بدون دیگری امکان پذیر نخواهد بود. لاستیک، که از چندین گیاه گرمسیری به دست می آید، در آمریکای جنوبی منشا گرفته است. تولید تجاری اولیه لاستیک، در اوایل تا اواسط دهه 1800، در برزیل متمرکز بود، جایی که کارخانه تولید لاستیک Hevea به صورت بومی رشد کرد. در اواخر دهه 1800، تولید لاستیک طبیعی در مزارع در چندین منطقه دیگر از جهان، از جمله هند، که امروزه تولید کننده پیشرو لاستیک طبیعی است، کشت می شد. این ماده چسبنده و ناپایدار قرن ها از تمدن های بومی مانند مایاها و آزتک ها شناخته شده بود و مورد استفاده قرار می گرفت. اولین ثبت علمی لاستیک توسط دانشمندان اروپایی تا سال 1736 بود، اما زمانی که کاشف مشهور فرانسوی، چارلز ماری دو لا کوندامین، نمونه ای از لاستیک را برای مطالعه به پاریس فرستاد. اکثر مردم با شنیدن نام گودیر به لاستیک فکر می کنند، نه مهرهای لاستیکی. اما در واقع، این کشف تصادفی لاستیک ولکانیزه توسط مخترع چارلز گودیر بود (ولکانیزاسیون یک فرآیند شیمیایی است که لاستیک یافت شده طبیعی را به ماده ای بادوام تر تبدیل می کند. این کار با افزودن مواد درمانی مانند گوگرد و گاهی اوقات شتاب دهنده ها انجام می شود). این کشف در سال 1839 اتفاق افتاد – زمانی که گودیر مقداری لاستیک را روی یک اجاق گاز داغ انداخت – که باعث شد هم لاستیک هایی که نام او به آن ها مشهور است و هم اختراع مهرهای لاستیکی امکان پذیر شود. در سال 1844، او این فرآیند را به قدری کامل کرده بود که حق ثبت اختراع ایالات متحده در مورد آن اعطا شود. قبل از کامل شدن ولکانیزاسیون، لاستیک از یک ماده (چسبنده و مستعد ذوب شدن در دماهای گرم) بسیار ناپایدار و غیرقابل کار بود تا برای ایجاد مواردی مانند مهرهای لاستیکی واقعاً مفید باشد.
صنعت جدید مهر سازی لاستیکی
ممکن است بحث شود که چه کسی مهر لاستیکی را اختراع کرده است، اما بحث کمی در مورد اینکه چه کسی اولین بار این مفهوم را با موفقیت تجاری کرد وجود دارد. . دورمن زمانی که با مفهوم تمبر لاستیکی آشنا شد، یک فروشنده نوجوان دوره گرد بود. تا سال 1866، شرکت او مستقر در بالتیمور در حال ساخت تمبر بود. دورمن با ثبت اختراع در سال 1889 صنعت تمبرسازی را متحول کرد که به طور خاص برای تولید تمبر طراحی شده بود و جایگزین ولکانیزرهای(فرایند شیمیایی تولید لاستیک) دندانی شد که قبلاً توسط سازندگان تمبر استفاده می شد. تا سال 1892 حداقل 4000 شرکت تولید کننده تمبرهای لاستیکی وجود داشت و در سال 1911 یک انجمن تجاری تشکیل شد. انجمن بین المللی تولیدکنندگان تجارت تمبر، پس از چندین تغییر نام، هنوز هم وجود دارد. امروزه توسط انجمن بین‌المللی علامت‌گذاری و شناسایی عرضه می‌شود و برای پوشش مشاغل بسیار خارج از تمبرهای لاستیکی گسترش یافته است.
مهر های تجاری اولیه کاربردهای تجاری مانند تاریخ گذاری و شماره گذاری متمرکز بودند. در سال 1886، بی بی هیل، مهر خودجوهر را به ثبت رساند، انقلابی در اتوماسیون اداری که امروزه هنوز قابل استفاده است.
مهر های لاستیکی درآموزش و پرورش
یکی دیگر از تمرکزهای تولید اولیه مهر در کلاس درس بود و مهر های لاستیکی را به یکی از اولین نوآوری های تکنولوژیک در آموزش تبدیل کرد. شرکت های مهر حروف الفبا و انواع دیگری از مجموعه ها را تولید کردند که می توانستند برای فعالیت های کلاس درس توسط معلمان استفاده شوند. اعتقاد بر این است که اولینمهر های گرافیکی برای استفاده در کلاس (و غیر تزئینی) تولید شده است. در طول رکود اقتصادی در دهه 1930، مجموعه‌های تمبر که معلمان می‌توانستند برای ایجاد مواد کلاس درس استفاده کنند از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بودند، زیرا مدارس پولی برای خرید کتاب‌های درسی و کتاب‌های کار برای دانش‌آموزان نداشتند. تمبرها تا حد زیادی از کلاس درس در نیمه دوم قرن بیستم ناپدید شدند و با فناوری هایی مانند mimeograph (دستگاهی که برای کپی کردن شابلون ها استفاده می شود) و دستگاه کپی جایگزین شدند. اما استفاده فراوان از آنها در اکثر مدارس تا دهه 1980 (و حتی 1990) در مکان دیگری ادامه یافت: کتابخانه مدرسه. چه کسی می‌تواند آن کارت‌های تسویه‌حساب پر از اسامی خط‌خورده و تاریخ‌های سررسید مهر شده را فراموش کند، یا در کتابخانه نشسته است و صدای کلیک کتابدارانی را که کتاب‌ها را چک میکنند، می‌شنود؟
مهر های لاستیکی در هنر
اولین استفاده ثبت شده ازمهر های لاستیکی در هنر در روسیه قبل از انقلاب در حدود سال 1912 با جنبش آینده سازان آغاز شد. این شاعران مخالف از تمبرهای لاستیکی برای تولید آثار هنری کتاب خود که حاوی شعر خود بود استفاده کردند. این هنر کتاب بی شباهت به ژورنال‌نویسی هنری ترکیبی امروزی نبود، که دست نوشته و طراحی، مهر زدن، شابلون‌سازی و سایر رسانه‌ها را با هم ترکیب می‌کرد. جنبش هنر پست الکترونیکی که در دهه 1940 تأسیس شد، شروع به ایجاد چیزی کرد که ما اکنون به عنوان صنعت تمبر لاستیکی تزئینی مدرن می شناسیم. آفرینش هنر پستی به هنرمند آمریکایی ری جانسون نسبت داده می شود، که در حدود سال 1943 شروع به آزمایش با هنر مکاتبه کرد، اگرچه اصطلاح “آرت پستی” تا دهه 1960 مورد استفاده قرار نگرفت.
هنرمندانی که آثار هنری پستی ایجاد می‌کردند، قطعات هنری در مقیاس کوچک را از طریق پست تجارت می‌کردند و شروع به استفاده از مهر لاستیکی تزئینی در هنر خود کردند که شبیه تمبرهای ابطال خدمات پستی بود. اگرچه محبوبیت آن با ورود اینترنت در دهه 1990 کاهش یافت، این عمل تا به امروز ادامه دارد. کارت پستال ها به دلیل سادگی شکل و مقرون به صرفه بودن در عصر افزایش هزینه پست، در حال حاضر شکل محبوبی از هنر پستی هستند. اگرچه امروزه این دو فعالیت هر دو بخشی جدایی ناپذیر از صنایع دستی به حساب می آیند، تمبرهای لاستیکی در روزهای اولیه رونق دفترچه اسکناس (که در دهه 1990 شروع شد) چندان در حفظ حافظه استفاده نمی شد. تقریباً یک دهه پیش، زمانی که اسکرپ‌بوک‌ها شروع به کشف کارت‌سازی کردند، مهر های لاستیکی که مدت‌ها بخشی از دیگر هنرهای کاغذی بودند، تبدیل به یکی از اصلی‌ترین قطعات طراحی دفترچه‌های کاغذی شدند. امروزه از مهر لاستیکی برای پس‌زمینه، ژورنال‌نویسی، کارت‌سازی و عناصر تزئینی در صفحات دفترچه استفاده می‌شود.
بزرگترین مهر لاستیکی جهان
ممکن است بین صنعتگران بحث دوستانه ای در مورد اینکه چه کسی بزرگترین مجموعه مهر را دارد وجود داشته باشد، اما هیچ بحثی در مورد اینکه چه کسی بزرگترین مهر را دارد وجود ندارد. دهه 1980 همه چیز بزرگتر و بهتر بود – و این شامل تمبرهای لاستیکی بود. در سال 1982 بزرگترین تمبر لاستیکی جهان طراحی شد. بزرگترین تمبر جهان اصلاً تمبر نبود، بلکه در واقع مجسمه ای از هنرمندان Claes Oldenburg و Coosje van Bruggen بود. مجسمه تمبر که توسط استاندارد اوهایو اوهایو برای نشستن در خارج از ساختمان جدید دفتر مرکزی آنها در کلیولند ساخته شده بود، نوشته شده بود “رایگان” و با حروف غول پیکر حدود 25 فوت عرض داشت. این کلمه به عنوان ادای احترام به آزادی بردگان پس از جنگ داخلی در نظر گرفته شد. اما، قبل از نصب مجسمه، SOHIO توسط BP خریداری شد و بزرگترین مهر جهان در میان سوء تفاهم هنرمندان در مورد معنای مورد نظر کلمه، در انباری به بلاتکلیفی تبعید شد. این مجسمه در نهایت توسط BP به شهر کلیولند اهدا شد. پس از مدتی مذاکره بین شهر و هنرمندان، خانه جدیدی برای مجسمه در پارک ویلارد پیدا شد. در سال 1991 در آنجا پرده برداری شد و هنوز هم می توان از آن بازدید کرد و به نظر می رسد که از خانه در نظر گرفته شده اولیه خود در ساختمان مجاور BP به پارک پرتاب شده است..
مهر زنی امروز
روند فعلی مهر زنی لاستیکی شاید ترکیب کاملی از منشاء آنها به عنوان یک ابزار کاربردی با مهر هنر مدرن باشد. با پیشرفت‌های فناوری، در دهه گذشته نیز تمبرهای فوتوپلیمری محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. تمبرهای فوتوپلیمر، که بیشتر به عنوان مهرهای اکریلیک شفاف شناخته می شوند، تمبرهایی هستند که از فوتوپلیمر ساخته شده اند. آنها شفاف هستند، روی ورق های پلاستیکی قرار می گیرند و با بلوک های اکریلیک برای افزودن بر روی سطوح مورد نظر استفاده می شوند. مهر های اکریلیک به چند دلیل اصلی محبوبیت پیدا کرده اند. از آنجایی که آنها فوتوپلیمر هستند، شفاف هستند، به این معنی که با استفاده از یک بلوک اکریلیک شفاف، مهر زنی می تواند موقعیت دقیق مهر خود را قبل از گذاشتن علامتی روی صفحه مشاهده کند. دلیل دوم هزینه است. ساخت تمبرهای اکریلیک بسیار کم‌هزینه‌تر است و بسیاری از صنایع دستی به آنها دسترسی بیشتری دارند. با این حال، تمبرهای لاستیکی همچنان محبوب هستند، زیرا برندهای محبوب به تولیدمهر های لاستیکی (و همچنین مارک های جدیدتر صنایع دستی) و شهرت لاستیک به دلیل کیفیت بالا، بادوام و ماندگاری طولانی ادامه می دهند.
برندهای معتبر ساخت دسته مهر
